✍️ గోపాలుని మధుసూదన రావు
మదగజమప్పుడు మిక్కిలి
రొద సేయుచు వచ్చి యటకు రోషముతోడన్
పదముల కదనము జేసెను
పదపదమని భీతితోడ పాఱగ జనముల్ 125
చెంతలొ దంతిని గాంచియు
నింతులు భయమంది పాఱిరిటునటు దిశలన్
నింతుల గాంచిన దంతియు
వింతగు ఘీంకార ధ్వని తొ నింతుల దరిమెన్. 126
అంతట మదగజ మచ్చట
పొంతల నున్నట్టి పెక్కు పూపొదరిళ్లన్
కాంతలు వెఱగున గాంచగ
సాంతంబుగ పెఱుకసాగె సంచారమునన్ 127
ఱంకెలు వేయుచు మావటి
యంకుశమును చేతబూని నతిరయ గతితో
పంకము ద్రొక్కుచు వచ్చెను
బింకముతో కరినినొంచ బిరబిర యంతన్ 128
కరికరమును హరి బట్టియు
నరచేతను చరచినంత నఱచుచు కరియున్
కరివరదుని కఠినంబుగ
గురువేగముతోడ నెట్టి గొట్టగ దలచెన్. 129
హరి యంతట కరిమీదకు
నుఱికెను నత్యంత వడిగ నుగ్రుండౌచున్
హరిమధ్యుడు కరినొంచియు
వెఱగించుకలేకదాని వీపున మోదెన్ 130
వడివడిగా పడుచుండెడి
పిడిగుద్దుల తాళలేక భీకర రవమున్
కడువడి సుడిబడి యఱచుచు
పడిపోయెను ధరణిపైన బలగజమంతన్ 131
హరి యీవిధి వనమందున
కరినొంచుట గాంచి పద్మ కడుముదమొందెన్
విరిబోణియైన నాయమ
హరియందున మనసునుంచె నాహ్లాదముగన్ 132
హరియును యుద్యానంబున
హరిమధ్యమ పద్మ నెంతొ యనురాగమునన్
పరికించి సంతసంబున
పరిణయమాడంగదలచె భావమునందున్ 133
అనయము పద్మను దలచుచు
తినుటయు త్రాగుటయుమాని దీనుని పగిదిన్
మనుచుండు తనయు గాంచియు
ననియెను నీ రీతి వకుళ యాప్యాయతతో. 134
“తనయా ! మనమున శంకతొ
మనుచుండుట భావ్యమవదు మౌనముతోడన్
జననిని నాతో జెప్పుము “
ననవిని బిడియంబుపొంది హరి యిట్లనియెన్ 135
“ అమ్మా ! వనమున నేనొక
యమ్మాయిని జూచినాను యద్భుతముగనూ
నమ్మానిని సౌందర్యము
నెమ్మానినియందులేదు వెదుకగ జగతిన్. 136
ఆమెను పద్మావతి యని
భామలు తా బిల్చుచుండ పరికించితినీ
భూమీశు పుత్రి యాయమ
నామెను పెండ్లాడ దలతు నమ్మా ! మదిలో.” 137
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి