కథ

 అన్నదాన మహిమ..

अन्नदान महिमा -

పూర్వకాలంలో ఒక బ్రాహ్మణుడు కాశీ యాత్రకు బయలుదేరాడు. ఆ రోజుల్లో ప్రయాణ సాధనాలు, సరైన రహదారి వ్యవస్థ ఇంతగా లేనందున కాశీ చేరడానికి వారున్న ప్రాంతాలను బట్టి కొన్ని నెలలు ప్రయాణించాల్సి వచ్చేది. యాత్రికులు మధ్యలో గ్రామాల్లో రాత్రుళ్లు బస చేస్తూ వెళ్లేవారు.

प्राचीने काले, एकः ब्राह्मणः काशी-तीर्थयात्रां कर्तुं प्रस्थितवान्। तस्मिन् काले यात्रायाः साधनानि, समुचितमार्गव्यवस्था च न आसीत् । अतः काशी-नगरं प्राप्तुं क्षेत्रानुगुणं कतिपयान् मासान् यावत् यात्रां करणीया आसीत्। पर्यटकाः यात्रा मध्ये ग्रामेषु रात्रौ तिष्ठन्ति स्म।

ఈ బ్రాహ్మణుడు ఏదో ఆలస్యం కారణంగా చీకటి పడే సమయానికి తాను వెళ్లవలసిన గ్రామానికి చేరుకోలేక పోయాడు... చీకటి పడింది. ఏమి చేయాలో తోచలేదు. అయితే అదృష్టవశాత్తు ఒక కోయవాని ఇల్లు కనబడింది. అక్కడ ఆశ్రయం కోరాడు.

శంబరుడు అనే ఆ కోయవాడు ఆశ్రయం ఇవ్వడానికి ఒప్పుకొని తన వద్ద ఉన్న వెదురు బియ్యం, తేనె తినడానికి ఇచ్చాడు.

తన కుటీరం చిన్నదైనందున దానిలో పడుకోమని, తాను బయట కాపలాగా ఉంటానన్నాడు. అర్ధరాత్రి ఒక పులి అతనిపై అదను చూసి దాడి చేసి, చంపి వేసి, దేహాన్ని తీసుకుపోయింది. బ్రాహ్మణుడు బిక్కచచ్చిపోయాడు.*

కోయవాని మరణానికి చింతించి, తన దారిన తాను వెళ్లాడు. కాశీ చేరాడు.

अयं ब्राह्मणः विलम्बस्य कारणात् अन्धकारे यत्र गन्तव्यं तत् ग्रामं प्राप्तुं न शक्तवान्। अन्धकारः अस्ति। किं करणीयम् इति अहं न जानामि स्म। परन्तु सौभाग्येन एकं गृहं प्राप्तम्। सः तत्र आश्रयं अन्विष्यत्।

व्याधः शम्बरः तं आश्रयं दातुं अङ्गीकृतवान्, तं भक्षयितुं वेणु-तण्डुलान् मधुः च अददात्।

तस्य कुटीरं लघु आसीत् इति कारणात्, ब्राह्मणाय तस्मिन् निद्रां कर्तुं प्रोक्तवान् बहिः निरीक्षणं कर्तुं गच्छति स्म। मध्यरात्रौ, एकः व्याघ्रः तस्य उपरि आक्रमणं कृत्वा, तस्य वधं कृत्वा तस्य शरीरं अपहारयत्। ब्राह्मणः स्तब्धः अभवत्। 

व्याधस्य मृत्योः चिन्तितवान् सः स्वमार्गम् अगच्छत्। काशी आगतवान्।

దైవదర్శనం చేసుకున్నాడు. ఈ బ్రాహ్మణునికి ఎప్పటినుంచో అన్నదానం అంత గొప్పదా అన్న అనుమానం ఉండేది.

తన ఇష్టదైవమైన విశ్వేశ్వరుడు ఆ సందేహం తీరిస్తే బావుండునని అనుకున్నాడు. ఆరోజు రాత్రి విశ్వేశ్వరుడు అతనికి కలలో కనిపించి, నువ్వు తిరుగు ప్రయాణంలో ఒక రాజ్యం మీదుగా వెడతావు.

सः ईश्वरं दृष्टवान्। ब्राह्मणाय अन्नदानं श्रेष्ठम् अस्ति वा इति सर्वदा शङ्का आसीत्।

सः चिन्तितवान् यत् तस्य प्रियः देवः विश्वेश्वरः तस्य संशयस्य निवारणं करोति चेत् उत्तमं भविष्यति इति। तस्मिन् रात्रौ भगवतः तस्यां स्वप्ने दर्शनं दत्तवान् तथा च तव पुनरागमनयात्रायां एकं राज्यं गमिष्यसि इति उक्तवान्न्। 

అక్కడి రాజుకు ఒక పుత్రుడు జన్మించి ఉంటాడు. ఆ శిశువును ఏకాంతంగా ఆశీర్వదించు అని చెప్పాడు... ఎందుకో చెప్పలేదు.

तस्य राज्यस्य राज्ञः एकः पुत्रः जातः। सः ब्राह्मणाय एकान्ते शिशुं आशीर्वादं ददातु इति उक्तवान् … किमर्थम् इति न अवदत्।

బ్రాహ్మణుడు అలాగే చేశాడు. రాజకుమారుణ్ణి ఏకాంతంగా ఆశీర్వదించేందుకు వెళ్లాడు. చంటి పిల్లవాడైన ఆ రాజకుమారుడు ఈ బ్రాహ్మణుణ్ణి చూసి నవ్వి,... ఓయీ బ్రాహ్మణా..! నన్ను గుర్తుపట్టావా? నేను కోయవాణ్ణి... శంబరుణ్ణి.. నీకు ఒక్క రాత్రి అన్నదానం చేయడం వల్ల ఈ జన్మలో నాకు రాజయోగం సిద్ధించింది అన్నాడు.

మరుక్షణం అతనికి మళ్లీ పూర్వజన్మ జ్ఞానం నశించి మామూలు శిశువు మాదిరి ఆడుకోవడం మొదలెట్టాడు. బ్రాహ్మణుని సంశయం తీరింది. అది ఎలా ఉన్నా అన్నదాన మహిమ ఎంతటి గొప్పదో ఈ కథ చెబుతుంది.

ब्राह्मणः अपि तथैव कृतवान्। सः केवलं राजकुमारं आशीर्दिष्टुं गतवान्। राज्ञः पुत्रः ब्राह्मणं दृष्ट्वा स्मितः। आह...! किं त्वं माम् स्मर्यसि? अहं - शाम्भरः.. एकं रात्रिभोजनं दत्त्वा, अस्मिन् जीवने अहं राजयोगाय सिद्धः अस्मि।

अचिरात् सः पुनः पूर्वज्ञानं नष्ट्वा सामान्यशिशुः इव क्रीडितुम् आरब्धवान्। ब्राह्मणः स्तब्धः अभवत्। एषा कथा अन्नदानं श्रेष्ठम् इति कथयति।

ఓం శ్రీ అన్నపూర్ణా దేవ్యే నమః

ओम् श्री अन्नपूर्णा देव्यै नमः