*వెలుగు వైపుగా*
🌷🌷
నేను నా తల్లితండ్రులకు ఒక్కడే కొడుకుని…. నాకు పన్నెండేళ్లు వయసులో, మా అమ్మ ఈ లోకాన్ని విడిచి వెళ్లిపోతే, మా నాన్న మళ్లీ పెళ్లి చేసుకోకుండా, చాలా కష్టపడి నన్ను పెంచాడు. మిగిలిన రైతులు పొలంలో వరి, జొన్న, మొక్కజొన్న లాంటి ఆహారధాన్యాలు పండిస్తే, మా నాన్న కూరగాయలు పండించేవాడు. ధాన్యం పండించటం కన్నా కూరగాయల పంటకు ఎక్కువ శ్రమించవలసి ఉంటుంది కానీ వాటి మీద ఆదాయం వెంట వెంటనే లభిస్తుంది, కనుక కూరగాయలే నయమనుకునేవాడు. ఇవే కాక మా పొలంలో కొన్ని కరివేపాకు, నిమ్మ వంటి ఆదాయాన్నిచ్చే చెట్లు కూడా ఉండేవి.
అలా పండించిన కూరలను నెత్తి మీద బుట్ట పెట్టుకుని వారాంతపు సంతలలో తనే స్వయంగా అమ్మేవాడు. అవికాక వంటపనీ, మిగిలిన పనులూ కూడా ఆయనే చేసేవాడు. అంత కష్టపడి నా స్కూల్ ఫీజులకీ, యూనిఫార్మ్ లకూ, పుస్తకాలకూ డబ్బులు ఖర్చుపెడుతుంటే, నేను బాధతో ఏడ్చేవాడిని. "చదువు వద్దూ, ఏం వద్దూ… నన్నూ నీతో పొలానికి తీసుకుపొమ్మని" గొడవ చేసేవాడిని.
ఆయన నా మాటలు పట్టించుకునేవాడు కాదు, పైగా "నువ్వు చదువుకోకపోతే ఇప్పుడు నేను పడే కష్టం అంతా వృధా అవుతుంది నాయనా! ఒక తరం బాగుపడాలంటే, ఒక తరం కొన్ని త్యాగాలు చేయక తప్పదయ్యా!" అనేవాడు. నాకు నాన్న మాటలు పూర్తిగా అర్థం కాకపోయినా, ఆయన కోరిక మేరకు చదువు కొనసాగించాను.
ఎస్ ఎస్ సి అయిన తరువాత ఇంటర్లో చేరాను. చాలామంది పాలిటెక్నిక్ డిప్లొమా చేయించమని మా నాన్నకు సలహా ఇచ్చారు, కానీ ఆయన వినలేదు. నేను ఇంటర్లో బయాలజీ తీసుకున్నాను. ఇక ఆ రెండేళ్లు స్నేహితులూ, సరదాలంటూ సమయం వృధా చేయకుండా, బాగా కష్టపడి మెడిసిన్ లో సీటు సంపాదించాను. సీటైతే వచ్చింది కానీ, మా కులానికి స్కాలర్షిప్ వచ్చే అవకాశం లేదు. సామాజిక అసమానతల పట్ల అవగాహన ఉన్నవాడిని కనుక నేను ప్రభుత్వ విధానాలని ఎన్నడూ తప్పు పట్టలేదు. మొత్తానికి మెడిసిన్ లో చేరాను కానీ డబ్బుకు ఇబ్బంది ఉండేది… అప్పట్లో మెడికల్ కాలేజ్ కి, అతి సామాన్యమైన బాటా చెప్పులతో వెళ్లింది బహుశా నేనొక్కడినే. నాకు అదేమీ అవమానంగా అనిపించేది కూడా కాదు, ఎందుకంటే మా నాన్న అసలు చెప్పులే లేకుండా తిరిగేవాడు, ఒకవేళ ఎప్పుడైనా వేసుకున్నా ఊర్లో చెప్పులు కుట్టే అతని దగ్గర కుట్టించిన గట్టి తోలుచెప్పులే.
నా మెడిసిన్ పూర్తి కావచ్చింది… హౌస్ సర్జన్ చేస్తున్నప్పుడు, ఒక ఫ్రొఫెసర్ కి నా కష్టపడే తత్వం, చదువు పట్ల ఉన్న శ్రద్ధ నచ్చాయి, ఆయనదీ, మాదీ ఒకే కులం. ఒకరోజు ఆయన వాళ్ల ఇంటికి ఆహ్వానించాడు. ఆ పిలవటం వెనకాల, వాళ్ళ కుటుంబ సభ్యులకు నన్ను పరిచయం చేయాలనే ఉద్దేశ్యం ఉందని నాకు తెలియదు. అతని భార్యకూ, కూతురికీ నన్ను పరిచయం చేసాడు. వారిని చూస్తే ఎంతో ఆధునికంగా, మాకన్నా ఎంతో విలాసవంతమైన జీవితం గడుపుతున్నారని తెలుస్తోంది… జీవితం అంటే, విలువైన వస్తువులూ, నగలూ, సౌకర్యాలూ అమర్చుకోవటం, తరచూ రెస్టారెంట్లకూ, వెకేషన్స్ కోసం మంచి ప్రదేశాలకు వెళ్లడం, వెరసి విలాసవంతమైన జీవితం అనుభవించటంలోనే సంతోషం ఉంటుందనుకునే మనస్తత్వం వారిది. ఆ తరువాత కొన్నాళ్లకి ఆయన, మా ఊరికి వెళ్లి నాన్నను కలిసి, నాకు తన కూతురినిచ్చి పెళ్లి చేయాలనుకుంటున్నానని, ఆ పెళ్లి వలన నాకు మంచి జీవితం లభిస్తుందని చెప్పాడు… నాన్నకూ, మా పొరుగువారికీ కూడా ఆ మాట నిజమనిపించింది, నా అదృష్టానికి మురిసిపోయారు.
మా నాన్న నన్ను ఇంటికి రమ్మని కబురు చేసాడు. అక్కడికి వెళ్లాక, మా బంధువులూ, పొరుగిళ్ల వాళ్లూ, "నేను మా ప్రొఫెసర్ గారి అమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకుంటే బాగుంటుందని" చెప్పారు. మా నాన్న మాత్రం కాసేపు ఏమీ చెప్పకుండా మౌనంగా ఉండిపోయారు… చివరికి "మా అబ్బాయికి ఏది సరైనదో అదే చేయవచ్చు, నేను చెప్పేదేమీ లేదు" అన్నాడు. నేను 'నిజంగా ఆమెను పెళ్లి చేసుకుంటే నాకు మంచి జరుగుతుందా? అసలు నేను ఆమెకు నచ్చిన జీవితం ఇవ్వగలనా?' అనే సందిగ్ధంలో ఉండిపోయాను.
నా డాక్టర్ డిగ్రీ చూసి చాలామంది గొప్పగా అనుకుంటున్నారు కానీ నా బతుకేమిటో నాకు తెలుసు. నాకొచ్చే స్టైఫండ్ నా కనీస అవసరాలకు మాత్రమే సరిపోతుంది, అలాంటప్పుడు పెళ్లి చేసుకుని భార్యను పోషించాలంటే, అదీ ఒక సంపన్న కుటుంబం నుంచి వచ్చిన అమ్మాయిని పోషించటం నాకు సాధ్యమేనా? మావాళ్లందరి మాటల్లో "ఒక అమ్మాయి తన భాగ్యాన్ని తనే వెంటపెట్టుకుని వస్తుంది… జీవితంలో అన్నీ మనం అనుకున్నట్లుగా ఉండవు, కొన్ని కొన్ని విధి నిర్ణయాన్ననుసరించి జరుగుతాయి, అంతే" అన్నారు.
మొత్తానికి నా చేత "సరే" అనిపించారు. నా నిశ్చితార్థానికి మా నాన్న ఒక ముతక ధోవతి, తెల్ల‌చొక్కా, పై తుండు వేసుకుని వచ్చాడు.. అవే తోలు చెప్పులు. నా కాబోయే మామగారి స్నేహితులంతా డాక్టర్లు, పెద్ద ఉద్యోగస్తులు, వారందరినీ చూసాక నాన్నకు కొంచెం ఇబ్బందిగా అనిపించింది… చిరునవ్వు మినహా మాటలే లేవు. ఫంక్షన్ పూర్తవగానే నాన్న నన్ను ఆశీర్వదించి ఊరికి వెళ్ళిపోయాడు.
నిశ్చితార్థమయితే జరిగింది కానీ రేపు పెళ్లయ్యాక, నా భార్యను ఎక్కడికి తీసుకువెళ్లాలనే ప్రశ్న నా మనసులో తలెత్తింది.. నాకు ఉద్యోగం దొరికిన తరువాత, అక్కడ ఇల్లు తీసుకొని ఉండచ్చు, కానీ అప్పటివరకూ ఎలా? ఊర్లో ఉన్న మా స్వంత ఇల్లు చాలావరకూ పాడయిపోయింది. అసలా ఇల్లెంతని? ఒక చిన్న హాలు, వంటగది, మరో రెండు గదులూ… వాటిలో ఒక గది నిండా వ్యవసాయ పనిముట్లు, ఎరువులు, పురుగుమందులూ, విత్తనాల వంటివి ఉంటాయి. మరొక గదిలో రెండు కాటన్ పరుపులూ, కొంత వంటింటి సామాను ఉంటాయి. బాత్రూమ్ ఉంది కానీ పేరుకే, దానిలో పట్నాల్లో ఉండే సౌకర్యాలేవీ ఉండవు. నాన్న కాలకృత్యాల కోసం ఉదయాన్నే దూరంగా పొలాల్లోకి వెళ్లిపోతాడు, వస్తూ వస్తూ పంట బోర్ల దగ్గరే స్నానం చేసి వస్తాడు. మా ఇద్దరికీ అన్నం, ఏదో ఒక పప్పు చేసేవాడు… తాజా కూరగాయలు కనుక మామూలుగా వండినా, చాలా రుచిగా అనిపించేవి. ఇంట్లో ఒక గేదె ఉంది... పాలు, పెరుగూ, నెయ్యి మా అవసరాలకు సరిపడా వచ్చేవి. అవే కాక కోళ్లు కూడా ఉండేవి, ఎప్పుడైనా చికెన్, గుడ్లు వండుకునే వాళ్లం… కానీ అవి ఏవి పడితే అవి తింటాయని గమనించిన నాన్నకు, చికెన్ తినడం నచ్చేది కాదు. ఎప్పుడైనా మటన్ మాత్రం తినేవాడు. అది ఇంట్లో వండాలంటే పనీ, ఖర్చూ కూడా ఎక్కువే కనుక ఎప్పుడైనా పార్టీల్లోనే తినేవాళ్లం.
ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో ఉన్న నాతో, ఒక పట్నంలో పెరిగిన అమ్మాయి, కనీసం డైనింగ్ టేబుల్ కూడా లేని ఇంట్లో ఎలా సర్దుకోగలదు అని నా భయం.
పెళ్లి మరో రెండువారాలుందనగా, మా కాబోయే అత్తగారు ఫోన్ చేసి "బాబూ! మా అమ్మాయి పూజ పెరిగిన జీవన విధానం వేరు, మీ ఇంట్లో తను సర్దుకోలేదేమో అనిపిస్తోంది. ఎటూ మీరు ఏదైనా ఉద్యోగంలో చేరాలంటే ఇక్కడే సిటీలో ఉండాలి కదా! పూజ చిన్నప్పుడు తన పేరు మీద ఒక ఫ్లాట్ కొన్నాం, అదిప్పుడు ఖాళీ అయింది.. ఇప్పుడు ఆ ఇల్లు బాగు చేయించి, కలర్స్ వేయించి, కొత్త ఫర్నిచర్ అమర్చి మీకు ఇవ్వాలనుకుంటున్నాం" అని చెప్పేసరికి నాకూ అదే మంచిదనిపించింది.
ఊరికి వెళ్లినప్పుడు ఈ సంగతి మా నాన్నతో చెప్తే ఆయన ఎప్పట్లానే "నీకు మంచిగనిపిస్తే చాలు" అన్నాడు.
ఆ రోజు రాత్రి ఎందుకో? అమ్మను తలుచుకుని బాగా ఏడ్చాను. నాన్న నన్ను కాలేజికి పంపించకుండా ఉంటే బాగుండేదనిపించింది. ఆయనలాగా నేనూ వ్యవసాయం చేసుకుంటే, నా భార్య కూడా మాతోపాటు ఇక్కడ ఉండి, మాకు వండిపెడుతూ, నాన్నను ఈ వయసులో జాగ్రత్తగా చూసుకునేదేమో! ఇప్పుడు నాన్న ఆరోగ్యం బాలేదు, ఎప్పుడైనా తన గురించి శ్రద్ధ తీసుకుంటేగా? ఒక కంటి సమస్యకు కాని, ఫిజీషియన్ కానీ, సుగర్ కి కానీ ఏ డాక్టర్నీ కలవలేదు. తన విషయాలన్నీ కర్మ కొదిలేసి, నన్ను మాత్రం డాక్టర్ని చేసాడు. నేను ఆయన కోసం కొడుకుగా ఏం చేస్తున్నాను? 'భౌతికమైన వస్తువులూ, సుఖాలే జీవితమా? అసలు నా చదువే ఓ కొలిక్కి రాలేదు. ఈ రోజుల్లో ఉట్టి ఎమ్ బి బి ఎస్ సరిపోదు, రేపు నా భార్య, మామగారు నన్ను ఎవరికైనా పరిచయం చేయాలన్నా చాలా చిన్నతనంగా భావిస్తారు. సమాజంలో సరైన గౌరవమూ, మంచి ప్రాక్టీస్ కావాలంటే నేను ఎమ్ డీ లేదా ఎమ్ ఎస్ చేయాలి. మా మామగారి సహకారం లేనిదే నేను ఇవేవీ సాధించలేను.
నా ఆప్తమిత్రుడొకడు ఇంటర్, బిఏ అతి మామూలుగా చదివి పాసయి, తరువాత ఎడ్వొకేట్ అయ్యాడు. ఇప్పుడు ఊళ్లోనే తల్లితండ్రులతో కలిసి ఉంటూ, తాలూకా హెడ్ క్వార్టర్స్ లో ఉన్న కోర్టుకు వెళ్లి వస్తూ ఉంటాడు. పొలాలు కూడా చూసుకోగలుగుతున్నాడు. మరొక స్నేహితుడు కూడా, స్కూల్ అసిస్టెంట్ గా చేస్తూ, తల్లితండ్రులతో కలిసి హాయిగా ఊళ్లోనే ఉంటున్నాడు. వాళ్ల జీవన విధానాన్ని కానీ, తల్లితండ్రులను కానీ వదులుకునే అవసరం లేకుండా, సంతోషంగా ఉంటున్నారు… మరి నేనేంటి, ఎమ్ బి బి ఎస్ లాంటి గొప్ప చదువు చదివీ, ఇంత బాధ పడుతున్నాను?
నా ప్రశ్నలకు జవాబులు దొరికేవరకూ కాలమాగదు కదా! అనుకున్న సమయానికి నా పెళ్లి పూజాతో జరిగిపోయింది… మా మామగారు వాళ్లు ఇచ్చిన ఫ్లాట్ లో ఉంటూ, వాళ్ల సపోర్ట్ తో నా చదువు కొనసాగించాను.
మా నాన్న ఊళ్లోనే ఉన్నాడు. నా పెళ్లయిన తరువాత మరీ ఒంటరి వాడయిపోయాడు. ఒకసారి నేనొక్కడినే ఆయన్ను చూడటానికి వెళ్లినప్పుడు నా దగ్గరకు రమ్మని అడిగాను… రెండు మోకాలి చిప్పలూ అరిగిపోయాయి, కర్ర సహాయంతో నడుస్తున్నాడు..షుగర్, బీపీ కూడా బాగా పెరిగాయి. వైద్యం చేయిస్తాను నాతో రమ్మని పిలిస్తే, ఆయన ఒప్పుకోలేదు. చేసేది లేక మందులు కొనిచ్చి, "ఆరోగ్యం జాగ్రత్తగా చూసుకొమ్మని చెప్తే" ఎప్పట్లాగే ఓ నవ్వు నవ్వాడంతే. డబ్బులు తీసి ఇవ్వబోతే, వద్దన్నాడు. పొలానికి వెళ్లటం మానేసి ఒక చెట్టు కింద, కూరగాయలు పెట్టుకుని అమ్ముతున్నాడు… ఇతర కూరగాయల వ్యాపారస్తులు కూడా వాళ్ల కూరగాయలు నాన్ననే అమ్మి పెట్టమనేవారు. సాయంకాలం వచ్చి ఎవరి వాటా డబ్బులు వారు తీసుకునే వారు. నాన్నకూ తిండికీ, బట్టకూ లోటు లేకుండా జరిగిపోతోంది కనుక సంతోషంగానే ఉన్నాడు. ఆయనకొచ్చే వృద్ధాప్య పింఛన్ తో అవసరమైన సరుకులూ, వంట గాస్ లాంటి అవసరాలు తీరుతున్నాయి.
నా మనసులో మాత్రం మా నాన్నను దగ్గరుండి చూసుకోలేక పోతున్నాననే బాధ తొలిచేస్తోంది. తన జీవితం అంతా నాకోసమే కష్టపడ్డాడు, ఎన్నో సుఖాలు వదులుకున్నాడు… ఇప్పటికీ, ఆరోగ్యం సహకరించని పరిస్థితుల్లో, తన వంట తనే చేసుకోవలసి వస్తోంది. నేనూ, నా భార్యా ఆయన కోసం ఏమీ చేయలేకపోతున్నాం. నా భార్యకైతే అసలా ఊరూ, మా ఇల్లూ ఏవీ నచ్చవు. నేను మాత్రం ఆయన్నలా వదిలేయలేకపోతున్నాను.
క్రిందటి రోజు సాయంత్రం, నాన్నకు బాగాలేదని కబురు తెలిసి మా ఊరికి వెళ్లాను. రాత్రికి మా పొరుగింటి వాళ్లు అన్నమూ, కూరలూ తెచ్చి ఇచ్చారు. నాన్న మొహంలో నేను వచ్చానన్న సంతోషం కనపడింది. ఇద్దరమూ కలిసి భోజనం చేసాము. కొంతసేపటి తరువాత నా ఎడ్వొకేట్ మిత్రుడు వచ్చి, "మేజిస్ట్రేట్ అయ్యానని" శుభవార్త చెప్పాడు. చాలా సంతోషం వేసింది. ఊరివారందరూ కూడా అతడిని గౌరవంగా చూస్తున్నారు.. అతని తల్లితండ్రులు కొడుకు ఎదుగుదల చూసి గర్వపడుతున్నారు. వాడు ఒకప్పుడు చదువు మీద శ్రద్ధ లేకుండా ఆకతాయిగా తిరిగేవాడు, ఎలానో ఎల్ ఎల్ బీ పూర్తి చేసాడు… ఇప్పుడు మేజిస్ట్రేట్ అయినా, రేప్పొద్దున్న సెషన్స్ కోర్టుకీ, ఆ పైన హైకోర్టుకీ, చివరికి సుప్రీంకోర్టు జడ్డ్ కావాలన్నా అతని ఎల్ ఎల్ బీ అర్హత సరిపోతుంది. కానీ ఎమ్ బి బి ఎస్ అలా కాదు… నేను ఈ ఊరిలో చిన్న ప్రాధమిక ఆరోగ్య కేంద్రం నడపాలన్నా, ఏదో ఒక స్పెషలైజేషన్ ఉండాలి... అంతేకాదు ఎన్నో వస్తువులు సమకూర్చుకోవాలి. ఈ విద్యా విధానంలోనే ఏదో తేడా ఉంది. ఒక ఎమ్ బి బి ఎస్ డాక్టర్ పూర్తి స్థాయి సర్జరీలు చేసే వీలు లేనప్పుడు, ఆ కోర్సులో ముందస్తుగా సర్జరీలు ఎందుకు నేర్పుతారు? రేపు నేను స్వంత ప్రాక్టీస్ పెట్టాలంటే, సిటీల్లో ఉండే పెద్ద ఆస్పత్రుల మీద ఆధారపడి, వాళ్ల కింద కమీషన్ ఏజంట్ లా పనిచేయాలి. నాకు చాలా దుఃఖంగా అనిపించింది. రాత్రి నాన్న పక్కన పడుకున్నప్పుడు, నాకు పన్నెండేళ్ల వయసులో, నాన్నను హత్తుకుని పడుకున్నట్లుగా అనిపించింది. నాన్న ఏడుస్తున్నాడని తెలుస్తోంది. ఆ క్షణంలో నేను నిర్ణయించుకున్నాను, నాన్నతోనే ఇక్కడే, ఉండిపోవాలని… బహుశా నేను పేరాసెటమాల్, యాంటిబయాటిక్స్ ప్రిస్క్రైబ్ చేసుకుంటూ, సాధారణ డాక్టర్ గా ఉండిపోతాను, అయినా పరవాలేదు... మేము కలిసి ఉన్నప్పుడు కూడా నా భార్య సంతోషంగా ఏమీ లేదు… ఆమె దృష్టిలో నేను ఒక పల్లెటూరి బైతుని, నాగరికత, ఆధునికత తెలియని వాడిని.
ఇక ఈ మానసిక సంఘర్షణ నుంచీ బయట పడటానికి ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాను. నేను నా భార్యతో విడిపోయి ఈ పల్లెలోనే ఉండిపోతాను 'కలిసొచ్చిన అదృష్టాన్ని కాలదన్నుకున్నాను' అనుకున్నా సరే.
ఈ భౌతిక సుఖాలు శాశ్వతమని భావించి ఉంటే సిద్ధార్థుడు ఏనాటికీ బుద్ధుడిగా మారేవాడే కాదు. నా కనుల ముందు నిజమైన వెలుగు ఇప్పుడు కనిపిస్తోంది.
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
ఆంగ్ల రచన by Sri Prabhakar Dhoopati
FICTION
12 April 2021
స్వేచ్ఛానువాదం: రత్నశ్రీ వఠెం
