అదో ప్రపంచం

 నాటి సినిమా హాలుల కబుర్లు:::

అప్పట్లో టికెట్ల ధర :

నేల 60 పైసలు 

బెంచి 1 రూపాయి 

కుర్చీ 1.25 పైసలు.

Theatres ప్రత్యేకత ఏమిటంటే టికెట్లు ఇస్తూనే ఉంటారు.

నేల full గా నిండి ఒకరి భుజాలమీద ఇంకొకరు కూర్చున్నా booking ఆగదు.

లోపల భీకర యుద్ధాలు జరుగుతున్నా gatekeeper చలించడు.

బెంచి class లో extra benches మరియు balcony లో ఇనుప కుర్చీలు వేస్తారు.

నేలకి ఆ సౌకర్యం లేదు.

కొందరైతే screen ముందున్న అరుగు మీద కూర్చుని కొండల్లా కనిపించే hero ముఖాన్ని చూసి జడుసుకునే వాళ్ళు.

ఆడవాళ్ళు నేల class లో కుళాయి నీళ్లలా ధారాపాతంగా బూతులు, కొందరైతే జుత్తు పట్టుకొని ఉండలా దొర్లే వాళ్ళు.

First show కి వచ్చిన ఆడవాళ్ళు second show వరకు తిట్టుకునే వారు.

ఈ ఉత్సాహంలో సినిమా start అయ్యేది.

ఊపిరాడని ఈ స్థితిలో కూడా బీడీలు, సిగరెట్లు ముట్టించి "బుస్సు" మని పొగ వదిలే వారు.

తాగిన వాళ్ళకి, తాగని వాళ్ళకి సమానంగా దగొచ్చేది.

సినిమా మంచి రసపట్టు లో అంటే  N.T.R. 

కత్తిని ముద్దు పెట్టు కొని ఒంటి చేత్తో తిప్పుతున్నపుడు రెండు ఈలలు, N.T.R. dupe రెండు చేతులతో తిప్పుతున్నపుడు పది ఈలలు వినిపిస్తూ ఉండగా అందరినీ తొక్కుకుంటూ కొందరు ప్రవేశిస్తారు 

" ఎవరికయా నిమ్మ సోడా", అని ఒకరు, 

" వేయించిన శనగకాయలు" అని ఇంకొకరు,

" చకిలం, చకిలం " 

ఇలా రాగయుక్తంగా పాడుతూ అడిగిన వాళ్ళకి కుయ్ మని సౌండ్ తో సోడా, తుప్పు పట్టిన పావు తో శనగకాయలు కొలిచి ఇచ్చేవారు.

ఇంత ఇరుకు లో కూడా పద్మనాభం, రాజబాబు వస్తే జనం పక పక నవ్వే వాళ్ళు.

అంజలీదేవి చూసి ఏడిచేవారు.

ఇక బెంచి class కి వెల్దాం.

Theatre పుట్టినప్పుడు కొన్ని వేల నల్లులు బెంచీలలోకి వలస వచ్చాయి.

Audience (prekshakulu) రాకకోసం ఎదురు చూస్తూ, వచ్చిన వెంటనే కుటుంబ సమేతంగా దాడి చేస్తాయి.

మొదటి సారి కుట్టినప్పుడు ఉలిక్కిపడతాం. రెండో సారి పడతాం. తర్వాత అలవాటు పడతాం.

ఆ దురద తట్టుకోలేక కొందరు లేచి నిలబడి గీరుకుంటారు.

వెనుక ఉన్న వాళ్ళు కూచో మని అరుస్తూ ఉంటారు.

కొందరు senior audience ఉంటారు.

వాళ్ళకి నల్లులు తో అనుభవం తో పాటు శాశ్వత శత్రుత్వం ఉంటుంది.

అందుకని అగ్గిపుల్ల గీసి బెంచి సందులో తిప్పుతారు.

దీంతో ప్రయోజనం ఏమిటి అంటే కొన్ని నల్లులు వీరమరణం పొందుతాయి.

అయితే కసి, పగ, ప్రతీకారంతో మిగిలిన నల్లులు కుట్టడం ప్రారంభిస్తారయి.

ఈ కుట్లకి audience బెంచీలమీద ఎగిరి ఎగిరి పడుతూ ఉంటారు.

ఈ class లో కూడా పొగ ఉచితం.

బీడీల కంపు తక్కువ, సిగిరెట్ల కంపు ఎక్కువ.

ఇక balcony.

Balcony లో కుర్చీలు వేస్తారు.

వాటి చర్మం చిరిగి పోయి లోపల ఉన్న కొబ్బరి పీచు, దూది, పొట్ట పేగులు లా కనిపిస్తూ ఉంటాయి.

కుర్చీల్లో పెద్దగా నల్లులు ఉండవు.

కానీ మేకులు ఉంటాయి.

అవి మన బట్టల మీద ఇష్టం పెంచుకుంటూ అజాగ్రత్తగా లేస్తే పరమని సౌండ్.

Balcony లో projector room కూడా ఉంటుంది.

సోడాలు, శనగకాయలు traffic పెరిగినప్పుడు వాళ్ళ తలకాయలు screen మీద కనిపిస్తూ ఉంటాయి.

అన్ని class లో fans ఉంటాయి.

అయితే fan కింద seat సంపాదించడం చాలా కష్టం.

సంపాయించినా అది సవ్యంగా తిరిగే fan అయి ఉండడం మరీ కష్టం.

ఎందుకంటే చాలా fans పూనకం వచ్చినట్టు గీక్ గీక్ అని అరుస్తూ ఉంటాయి.

అవి ఊడి మీద పడకపోవడం మన అదృష్టం.

ఇక్కడి తో మన కష్టాలు ఆగవు.

కరెంటు వాళ్ళ దయ ఉండాలి.

Power cut, జనమంతా పిచ్చెక్కినట్టు ఈలలు వేస్తారు.

Generators లేని కాలం. కాబట్టి కరెంటు కోసం ఎదురు చూడాల్సిందే.

కరెంటు రాకపోతే pass లు ఇచ్చి పంపుతారు.

మరుసటి రోజు వచ్చి సినిమా చూడాల్సిందే.

Release అయిన ఏడాదికి రాష్ట్రమంతా ఆడిన తర్వాత మావూరి కి వచ్చేది.

పాత print కావడంతో సినిమా అంతా గీతలు గీతలు వచ్చి cut అయ్యేది.

ఇన్ని విపత్కర పరిస్థితుల్లో కూడా సినిమా enjoy చేసే వారు.

ఇప్పుడు ఇన్ని సౌకర్యాల మధ్య సినిమా చూస్తున్నా ఆ ఉత్సాహం, ఆనందం రావడం లేదు.

అమాయకత్వం లోని రహస్యం అదేనేమో!.

అదో ప్రపంచం... అప్పట్లో అదో ఆనందం.