విశ్వనాథ సత్యనారాయణ రైలు ప్రయాణం

 విశ్వనాథ సత్యనారాయణ రైలు ప్రయాణం 

(ఒకసారి అబ్బూరి, జలసూత్రం, విశ్వనాథ ఒకే రైల్లో ప్రయాణిస్తున్నారు. విశ్వనాథ కాసేపు విశ్రాంతి తీసుకుంటానని పై బెర్తు మీదకెక్కారు. కాసేపటికి అదే పెట్టె ఎక్కి కూర్చున్న ప్రయాణికులిద్దరు పిచ్చాపాటీ మాట్లాడటం ప్రారంభించి సంభాషణను సాహిత్యం వైపు మళ్లించారు. యాధృచ్ఛికంగా, పైబెర్తు మీద ఉన్నది విశ్వనాథ అన్నది వాళ్ళకి తెలియకనే, ఆ సంభాషణ విశ్వనాథ సాహిత్యం వైపు మళ్లుతుంది)

పెద్దాయన (ఒక ప్రయాణికుడు) అన్నాడు, “ఏమన్నా అనువోయి, విశ్వనాథ ఉన్నాడే – మహా ఘటికుడు, వాడి తస్సాదియ్యా, ఏం రాస్తాడయ్యా – కొన్ని పద్యాలు అమోఘం… ఈ పద్యం విను…

ఒక యెన్నొ పుట్టుకలకు ముందరైన మ

త్ర్పారబ్ధ మీరీతి బరిణమించె

నానా విచిత్ర జన్మకృతాస్మదఘరాశి

అయి అయి నేటి కిట్లయ్యె దుదకు

పితృదత్తమగు నాస్తి హతమయ్యె నా యందు

ఆయనిచ్చిన భార్య యట్లె పోయె

నా తండ్రి చేసిన నానా మహాపుణ్య

కర్మ లీగతి గంగ గలసిపోయె

మిగిలినది యొక్కడే నాకు మేరువంత

బరువు నా గుండెలో మధ్య భాగమందు

అంతె పేరున కంతె భార్యాస్థిగాని

నా శరీరాస్థి నిజము కృష్ణార్పణమ్ము…”

[జలసూత్రం రుక్మిణీనాథ] శాస్త్రి వాళ్ళిద్దరి వంకా, ముఖ్యంగా పద్యం చదివినాయన వంకా కనురెప్ప వాల్చకుండా చూస్తున్నాడు ఆశ్చర్య సంభ్రమాలతో. నేనూ చకితుణ్ణయినాను. ఎంచాతనంటే ఆ పద్యం నాకూ ఎంతో నచ్చిన పద్యం. నేను పైకి చూశాను. సత్యనారాయణ గారు మేల్కొని ఉన్నారు. కింద మాకెదురుగా కూచున్న వాళ్ళ వంక చూస్తున్నారు. … ఇంతలో ఏదో స్టేషను వచ్చి రైలాగింది. వాళ్ళిద్దరూ దిగిపోయారు. …

“వాళ్ళెవరో కనుక్కుంటే బాగుండేది” అన్నాడు శాస్త్రి.

“అనవసరం” అన్నాను. …

సత్యనారాయణ గారు కిందికొచ్చారు.

కింద జరుగుతున్నదంతా వింటున్నారా అని అడిగాను. ఆయన నవ్వుతూ, “వినకేం – నాకు దుఃఖం కూడా వొచ్చింది. నన్ను మెచ్చుకునే వాళ్ళు ఈ దేశంలో ఉన్నారు – ఒక్క తిట్టేవాళ్ళే కాక – అని తెలిసింది” అన్నారు.

“మీరు మరీని – మిమ్మల్ని తిట్టే అధికారం యెవరికుందండీ? ఆ రోజులు మరిచిపొండి” అన్నాడు శాస్త్రి.

“ఇప్పుడు విన్నారుగా – ఇలా దేశంలో ఎంతమంది మీరెవరో తెలియకుండా మీ కవిత్వాన్ని మెచ్చుకునే వాళ్లున్నారో! నాకు మాత్రం నమ్మకం ఉంది. మీర్రాసిన పద్యాల్లో చాలావరకు నిలుస్తయని”

“అది కాదయ్యా! నేను చచ్చిపోయిం తరవాత ఎలా ఏడిస్తే నాకేం లాభం? ఆ దృష్టితో నేను రాయటం లేదు. నా ఆనందం కోసం నేను రాస్తున్నాను. నా అనుభూతి నాది. కవిత్వం చెప్పటం నా ధర్మం. అంతే కాదు, విద్యుక్త ధర్మం అని భావించేవాళ్ళల్లో నేను మొదటివాణ్ణి. ఎందుకంటే, నా సంస్కారం పూర్వజన్మ సుకృతం కనుక. నీకు నచ్చితే చదువు. లేకపోతే మానేయి. ఎవరి కవిత్వాన్ని అయినా ఆనందించాలంటే ఆ కవికున్న సంస్కారంలో కొంత పాలన్నా ఆ చదివేవాడికుండాలి. అది లేనప్పుడు ఆ కవిత్వం జోలికి పోకూడదు… ఆ నా పద్యం విన్నావు కదా! నా ట్రాజెడీ – నా గుండె పగిలి ధారాపాతమయిన నెత్తుటితో విరచితాలయిన పంక్తులవి – వింటున్నావా శాస్త్రీ! సహృదయతా, సానుభూతీ లేని వాడెలా గ్రహించగలడిలాంటి పద్యాన్ని?” అన్నారు సత్యనారాయణ గారు.